Vandaag was het weer eens feest op school. Een blokuur hoorcollege in de (veel te) vroege ochtend, gevolgd door drie tussenuren om vervolgens weer een blokuur werkcollege te hebben. Drie tussenuren op Fontys, een prima synoniem voor het woord verschrikkelijk. Te kort om naar huis te gaan, maar te lang om zonder dodelijke verveling op school te blijven. Ik had deze uren eigenlijk best nuttig kunnen besteden aan de berg huiswerk die nog op mijn ‘to do list’ staat. Maar helaas. Ik en mijn vriendinnetje K. (die liever anoniem wil blijven in dit verhaal) prefereerden het om te paraderen through the Streets of Eindhoven City. We waren tenslotte al naar het hoorcollege geweest, dus mochten onszelf wel belonen vonden we. Een beetje winkeltjes kijken, hapje eten en scroddelen: mensen scannen en daarover roddelen (grondlegger van dit woord: mijn vriendin K.) Het was 10:00 en we zouden pas om 13:15 weer les hebben, dus hup op naar de bus want lopen is voor gezonde mensen. We hadden beide nog niet ontbeten, en waren al flink aan het
brainstormen over welk broodjeszaakje we vandaag eens leeg zouden roven....
Eenmaal aangekomen op het station liepen we richting de stad. Gezellig kletsend vielen mijn ogen op de grote gele M, die ineens midden in mijn gezichtsveld opdook. Er was gewoon niet omheen te kijken. Die M hing daar maar, zomaar op dat gebouw zonder te weten wat voor een aantrekkingskracht hij wel niet op mij had. K. vertelde verder, maar ik was met mijn gedachte al afgedwaald naar een dagdroom waarin ik lachend en gelukkig een rijk belegde Chicken Sensation in mijn mond propte. Toen ik een paar seconde later weer ontwaakte, waren we nog maar een paar meter verwijderd van de ingang van de McDonald's. Ik hoorde het gefrituurde kippetje uit mijn dagdroom me al roepen: “Eet mij, eeeeeeeet mij!”. Nee Floor, dit kan echt niet dacht ik bij mezelf. Wat zal K. wel niet denken als ik vraag of we bij de Mac zullen ontbijten. We liepen door en een beetje balend nam ik in gedachte afscheid van mijn vriend het gefrituurde kippetje. De Mac lag alweer een paar meter achter ons toen het gebeurde. K. keek achterom, draaide haar hoofd terug en slaakte een zucht. Ik wist bijna zeker wat dit betekende. Ook K. was het slachtoffer geworden van die grote gele M, maar had waarschijnlijk dezelfde gedachte als ik. Het was tenslotte pas kwart over 10 in de ochtend. Mijn hart maakte een sprongetje. Het enige wat er nu nog moest gebeuren was de grote vraag stellen. Iemand van ons moest hem uitspreken. Ging ik het doen, of ging K. het doen? Degene die de vraag zou stellen, zou natuurlijk wel als schuldige worden aangewezen wanneer een bekende ons op dit tijdstip in de McDonald's zou zien vreten. Maar het moest nu gebeuren, mijn droom kwam steeds verder achter ons te liggen. Zo meteen zou K. misschien wel vragen of we bij de Bakker Bart zouden gaan eten. En dat risico wilde ik niet lopen. Ik vermande me en schraapte mijn keel. Ik probeerde het als een grapje te brengen zodat wanneer K. nee zou zeggen ik een excuus had. Misschien had ik het me wel gewoon verbeeld, die blik van K. naar de Mac en die zucht die ze slaakte. Maar ik gokte het erop. Een beetje lachend zei ik: “Zullen we anders gewoon bij de Mac gaan eten?” Vol spanning wachtte ik op haar reactie. Toen kwam het verlossende woord: “JAAAAAAA!!!!”. Lachend over het feit dat we het elkaar eigenlijk niet durfde te vragen liepen we terug richting ons doel. Toch nog herenigd met mijn gefrituurde kippetje. Dus eind goed al goed. En ja het was het beste ontbijt ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten