(Niet zo) Lange Jan

Twee gratis kaartjes voor een dagje Efteling, een sterk twijfelgevalletje. Is dat nog wel leuk voor ons? Zijn we daar niet te oud voor? Kunnen we niet beter gewoon in bed blijven liggen? Een paar voorbeelden van vragen die door mijn (en mijn vriendjes) hoofd spookten op deze desbetreffende ochtend.

Maarja zoals bijna iedere Nederlander waren we betoverd door het woord gratis. Zonde om daar geen gebruik van te maken, dadelijk krijgen we nog spijt. Vol goede moed kwamen we aan in Kaatsheuvel. Na een romantisch boottochtje (waar een enge oude man die zichzelf grappig vond ons toeriep dat we niet moesten vergeten adem te halen, omg) en een ritje in de achtbaan, was het tijd voor het befaamde Sprookjesbos. Niet ons slimste plan.

De laatste keer dat ik in de Efteling was huppelde ik nog als nietsvermoedend hersenloos kindje rond met de gedachte dat alles in het sprookjesbos echt was. En omdat ik hier al minstens 14 jaar niet meer was geweest, was dit in mijn hoofd nog steeds zo geweldig. Nou niet dus.


The guilty one

Hoe kan ik in hemelsnaam ooit zó bang zijn geweest voor de heks in Hans en Grietje of die draak die niet eens een lichaam heeft? Maar het ergste moment vond plaats toen we langs mijn oude vriend lange Jan liepen. In mijn fantasie was dit de hoogste attractie van het park en ging deze honderden meters de lucht in. Maar helaas verder dan een schrale 10 meter komt dat ding niet. Als ik een keer spring kom ik ongeveer net zo hoog. My whole life is a lie. Dat was het enige wat ik nog kon denken toen we het sprookjesbos uitliepen. Heel mijn jeugdherinneringen in een half uurtje naar de klote.

Maarja, ik moet toegeven dat ik achteraf gezien toch een hele leuke dag heb gehad, mijn ogen uit heb gekeken en stiekem zelfs nog steeds een beetje betoverd werd. Applaus for you Efteling! Dus zoals ieder bijna ieder sprookje eindigt “Eind goed al goed”.